Over ons

Welkom bij Fou L’Art! 

Fou L’Art wil op een positieve manier geestelijke gezondheid onder de aandacht brengen bij het  grote publiek en de zichtbaarheid vergroten. Het ondersteunen van psychiatrische patiënten, hen  uit de patiëntenrol halen en hun talent laten zien, is het doel.. 

Het project Fou L’Art ligt me heel nauw aan het hart. Niet in het minst omdat ik begrijp hoe het is  om psychiatrische problemen te hebben. Ik wil het opnemen voor mijn kudde, me inzetten voor  hen. Hoe dat precies werkt, lees je hier: 

Aangenaam… 

Ik ben Kristof, een jongen uit Limburg, Kerkom-bij-Sint-Truiden. In mijn hoofd ben ik nog steeds 17,  maar mijn lijf weet wel beter. 

Toch kreeg ook mijn hoofd al heel wat te verduren. Toen ik 26 was, kreeg ik een psychotische  opstoot waarbij ik dacht dat ik de Zoon van God was. Ik liet me opnemen bij Sancta-Maria - what’s  in a name - in Melveren nabij Sint-Truiden, het huidige Asster Ziekenhuis. Na 5 weken werd ik  alweer gelost. De kortste opname ooit, zo klonk het. Desondanks neem ik nu, op mijn 46ste, nog  steeds medicijnen, helaas niet zonder effect op mijn fysieke gezondheid. 

Het is niet eenvoudig om in onze maatschappij medicatie te nemen of ziek te zijn. Het stigmatiseert  en een goede job vinden wordt moeilijk. Maar niets doen, ligt niet in mijn aard en na een tweede  opname in 2007 in Kortenberg (8 maanden, dit keer) speelde ik voor het eerst écht met het idee  om modeontwerper te worden. De interesse in mode was er altijd al, maar tijdens mijn tijd in  Kortenberg kwam ik in contact met ergotherapie, waar ik als deel van mijn psychologische  revalidatie tekende en schilderde. Daarmee was ik niet aan mijn proefstuk toe, want ik had eerder  al kunst gestudeerd. Maar die therapieën maakten iets los dat voordien vast zat. 

On the inside of Outsider Art  

Tegelijkertijd zag ik ook hoe getalenteerd heel wat patiënten waren en zijn, sommigen meer dan ik!  Wat ik ook opmerkte was de armoede waarin veel psychiatrische patiënten leven. Daaronder lijden  ze soms nog meer dan onder hun ziektebeeld. Wordt het deze week een pot choco of een brood?  Want allebei gaat niet. Schrijnende situaties… 

De meesten hebben hun baan verloren of kunnen niet meer werken. Opnames in het ziekenhuis  kosten handenvol geld. Budget voor activiteiten, net datgene dat hun toestand zou kunnen  verbeteren, is er dus vaak niet. Wandelen, dat kan nog net. Maar eens indoor gaan skiën, uit eten  of op de molentjes van de Kermis zitten? Dat zit er absoluut niet in. Wandelen, ja… 

Het zijn deze getalenteerde pechvogels en lotgenoten die ik graag in de spotlight wil zetten. Ik zou  Kristof Buntinx niet zijn als ik dat niet in de vorm van mode zou doen. Daarom kwam ik met het  idee om hun ‘outsider art’ op foulards - of Fou L’Arts - te drukken.  

Zelf werk ik al jaren met print-on-demand, waarbij je een digitaal beeld van een foto of tekening  uploadt op de website van een producent en daarmee een sjaal kan laten bedrukken en opsturen.  Het is een duur proces, maar er is geen stock. Dat is op zijn manier weer budgetvriendelijk, want je  moet er geen duizend stuks voorfinancieren. En omdat alles per stuk wordt gemaakt, zijn er geen  overschotten, wat de ecologische voetafdruk van het proces enorm verkleind. Net als het gebruik  van milieuvriendelijke inkten en een korte productieketen binnen Europa. Het kan allemaal - en ik  doe het ook op www.kristofbuntinxdesign.com . 

Zotte Kunst, zotte initiatieven

Dat is dus mijn plan voor het Fou L'Art project. Je raadt het al: Zotte Kunst of Kunst van een ‘Zot’.  Zot mooi gemaakt, ook. Want doorheen het lijden kan je tot iets moois komen. Catharsis, noemden  de oude Grieken dat, of in meer hedendaagse termen: empowerment door creatieve expressie. 

Als deze patiënten-kunstenaars hun kunst op een website of in de pers zien verschijnen, zullen zij  - net zoals ieder ander ontwerper - uitermate trots zijn. Daar zou ik hen graag bij helpen. 

De foulards zelf zijn heel exclusief en de aankoop ervan helpt om de patiënten een zakcentje te  geven dat ze naar eigen believen kunnen spenderen. Rijk zal niemand hiervan worden, ook ik niet,  maar alle beetjes helpen.  

Naast het individueel vergoeden van de kunstenaars wil ik ook lokaal mijn steentje bijdragen. Zo  wil ik een budget voorzien voor Sint-Alexius, het psychiatrisch ziekenhuis te Elsene. Daar hebben  ze wekelijks een koffie-en-taart-moment op zondag. Een uitgelezen moment voor begeleiders om  spontaan contact te hebben met de patiënten, heel waardevol voor hun opvolging en wellbeing.  Maar één dag per week is te weinig en met extra budget kan er misschien een dagje bij.  

Ik stem alvast voor woensdagnamiddag!